داستانِ ردپای انسانِ راست قامتِ ابزار سازِ مصرف کننده بر کره ی زمین در مقایسه با عمر این سیاره و از آن مهم تر در قیاس با مدت زمان حیات موجودات زنده بر آن داستانی ست کوتاه ولی پر ماجرا.
کمتر موجود زنده ای را با این جثه می توان یافت که به هر کجای این کره ی خاکی پا نهاده باشد؛ موجودی که تولید، مصرف و گاه تخریب می کند و حاصل این هر سه، انباشت قابل توجهی از دور ریختنی ها و بازیافتی هاست.
از پرده ی خانه ای که دیگر نیست، پوست سازی که پاره شده، قالبهای مقوایی کفش و دورریز های خیاطی گرفته تا آینه و کاشی های شکسته یا مواد خوراکی و بسته بندی هایشان.
آثار پیش رو تلاشی ست برای بازیابی بخشی از این اشیاء به چرخه ی حیات دوباره به مدد همنشینیشان با کفش ها.
کفش هایی که همواره چیزی فراتر از یک پوشش ساده برای محافظت از پاها بوده اند؛ یکی از قدیمی ترین همراهان انسان که گاه حتا نشانه ای از هویت صاحبانشان را به دست می دهند.
پوششی که در بسیاری از سفرهای زندگی، همراه او بوده و داستانهای زیادی را از این همراهی روایت می کنند.
کفشها ردپای گذرگاه های سخت و دلپذیر بی شماری را بر پوست خود حک کرده اند؛ و این نگاهی ست متفاوت به ردپای انسان بر این کره ی خاکی.