توضیحات

من چه سبزم امروز
این گروه از تابلوها با الهام از شعر زنده یاد سهراب سپهری به دست و قلمم آمده اند.
من چه سبزم امروز
دشت هایی چه فراخ
كوه هایی چه بلند
در گلستانه چه بوی علفی می آمد؟
من دراین آبادی پی چیزی می گشتم
پی خوابی شاید
پی نوری ‚ ریگی ‚ لبخندی
پارس ها خط میخی را با خط عرب جایگزین کردند. این الفبایی که کمتر از 30 حرف داشت، در اساس از خطوط تیره مشابهی ساخته شده بود که با زاویه های 90 درجه به هم برخورد می کردند.
طی 15 قرن، پارس ها دو تحول اساسی در آن ایجاد کردند : ضخامت تیرهها تغییر کردند و زاویه ها گوناگون شدند؛ سپس با هم آهنگ کردن آنها منحنی ها جای تیره ها و زوایا را گرفتند. طی قرنها بردباری و عشق، استادان خوشنویسی ایران کوشیدند این خوشنویسی را با تمامی فرهنگ پارسی هماهنگ کنند.
هنرمندان معاصر ایران با ابداع نوعی »خوشنویسی – نقاشی« به ما امکان دادند که زیبایی و لطافت این خط را حس کنیم. خود را در تأثیرات حروف رها کردن، زمان را فراموش کردن، در این عالیم شنا کردن، با بارانی از حروف لمس شدن، جمالت و اشعار را به بازی زمان سپردن، این است آن چیزی که می خواهم در مقابل دیدگان شما قرار دهم.
کجا هستند حروفی که، هزار سال پیش از دستان استادان بر کتاب های دستنویس جریان می یافتند؟ کجا هستند کلماتی که مغولها آنها را سوزاندند؟ کجا هستند اشعار گم شده در صحراها، حل شده در تخیالت و رویاهای یک ملت؟ کجا هستند منحنی هایی که به لطف آنها ملتی آینه جهان را می دید؟ من آنها را می جویم…